Με τη ματιά μιας έφηβης

        Η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. Όχι για την ανθρώπινη ιστορία, αλλά για εμάς. 

Δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς ότι τόσος κόσμος πεθαίνει, ότι αυτοί οι αριθμοί με τα τόσα ψηφία

αντιστοιχούν σε ανθρώπους, με οικογένειες και με ζωές που δεν περίμεναν να αλλάξουν τόσο ριζικά

ή να σταματήσουν τόσο απότομα.

Δεν δέχεσαι ότι η χώρα που έχει 3ψήφιους και 4ψήφιους αριθμούς νεκρών καθημερινά βρίσκεται

μια λωρίδα θάλασσα απέναντι.

Δεν δέχεσαι ότι βρίσκονται όλοι σε κίνδυνο, ότι δεν θα σε σώσουν τα χρήματα, η ηλικία ή η εμφάνιση σου.

Δεν θες να πιστέψεις ότι σκηνές που άκουγες για άλλες περιόδους της ιστορίας, για μαζικούς τάφους,

για νεκρούς που θάβονται χωρίς την οικογένεια τους, για περιορισμούς στην ανθρώπινη ελευθερία,

για τη διακοπή εορτασμών, θα συμβούν στη δική σου εποχή.

Σου λείπουν οι δικοί σου, οι φίλοι σου, η ζωή σου.

Θες πίσω το σχολείο, το Πάσχα, τη βόλτα που σου στέρησαν.

Να μπορείς να βγεις χωρίς να δίνεις αναφορά στην κυβέρνηση για όσο θες.

Κλείνεις τις ειδήσεις, αλλάζεις θέμα στην συζήτηση, το αγνοείς.

Φτιάχνεις μια δική σου καθημερινότητα και κλείνεσαι εκεί.

Διαβάζεις, ασχολείσαι, κάνεις την ζωή σου μέχρι να γίνουν όλα πάλι σαν πριν.

Μετά από κάποιο σημείο παύεις να αναζητάς αφορμή να βγεις έξω.

Δεν έχει νόημα, αφού και εκεί δεν ξεφεύγεις.

Γάντια, μάσκες, σχολαστικό πλύσιμο χεριών και μακριά από τους ηλικιωμένους.

Δεν με νοιάζει. Δεν το δέχομαι.

Θέλω να βγω στον ήλιο, να αγκαλιάζω τη γιαγιά μου φορτωμένη με τις σακούλες από τα ψώνια.

Δεν έχω ασχοληθεί πολύ.

Δικαίωμα μου.

Δεν με κάνει αναίσθητη ή λιγότερο άνθρωπο το να μην τους αφήνω να μου πάρουν και την όση χαρά βρίσκω.

Προσπαθείς να βρεις το καλό και ας είναι δύσκολο.

Θα είμαστε όλοι υγιείς και ας είμαστε για λίγο χώρια.

                                                                                                                     Μαρουλιώ Μάνεση-Νικολοπούλου